بند چهارم

بند چهارم

شد بپا شور و نوا تا از دل بانوی شاه   

 رفت از کف صبر و طاقت فوت از زانوی شاه

خسته شد پهلوی خاتون رفت از او تاب و توان 

  آنچنان کز پیچ و تابش بسته شد بازوی شاه

تا حقیقت را بنا حق دست و گردن بسته شد  

دست بیداد رعیت باز شد بر روی شاه

روی بانوی دو گیتی شد زسیلی نیلگون 

  سیل غم یکباره از هر سو روان شد سوی شاه

سامری گوساله ای کرد میر کاروان  

 تا قیامت خلق را گمراه کرد از کوی شاه

هرکه با آواز آن گوساله 

  تا ابد بیگانه ماند از صحبت دلجوی شاه

نغمه ی "انی انا الله "نشنود گوساله خواه   

  غره دنیا نه بیند غره نیکوی شاه

خاتم دین را بجادو برد دست اهرمن    

 شرمی از یزدان نکرد و بیمی از نیروی شاه

گرچه دست بندگی داد از نخست اندر غدیر 

   لیک آن بد عاقبت لب تر نکرد از جوی شاه

خضر می باید که تا تو شد ز آب زندگی  

 نیست آب زندگی شایان هر خوک و سگی